We leven in Nederland in een democratie en wij zijn in de gelukkige omstandigheid dat we mogen stemmen. En dat doe ik graag. Ik ben geen vaste aanhanger van een politieke partij, maar ik zou mezelf ook geen zwevende kiezer noemen want ik sta met beide benen op de grond en maak elke verkiezing opnieuw een ingelezen en weloverwogen keuze. Een keuze die past bij mijn situatie en de tijd waarin we leven.

Hoe goed overwogen mijn keuzes ook zijn, het pakt toch helaas niet altijd goed uit. Zo viel de eerste persoon op wie ik ooit stemde twee weken na de verkiezingen dood neer. De tweede persoon aan wie ik mijn stem gaf besloot zich vrijwel direct na de verkiezingsuitslag voorgoed terug te trekken uit de politiek.

Lees verder

De taak van de reisleider is simpel: hetzelfde aantal mensen als hij op de eerste dag heeft afgehaald van vliegveld Barajas, moet hij daar op de laatste dag weer afleveren. In de tussenliggende dagen dient er gewandeld te worden.

Het is kouder dan verwacht. En dat is reden voor de groep om te klagen. Niet allemaal tegelijk maar als er een schaap over de dam is… En er zijn ook geen schapen, want voor hen is het buiten te koud. Maar voor de groep niet. De groep loopt als een kudde makke schapen achter Don Quijote aan. Met koude, snotterige neuzen, in fleecetruien, windjacks, stevige wandelschoenen en met ferme pas lopen ze achter de excentrieke reisleider, dwars door het in de folder beloofde land van La Mancha.

Gehuld in schapenvacht, met op zijn rug een rugzak met daaraan gebonden een tent, kookgerei en een EHBO doos loopt Don Quijote voorop. Vlak achter hem de heer Panza uit Spijkenisse. Een kleine krummelige keuterboer, voor wie deze in de Postcodeloterij gewonnen reis zijn eerste buitenlandervaring is. Hij volgt Don Quijote op de voet, want de reisleider is zijn enige houvast in dit grote avontuur.

Don Quijote heeft enkel oog voor de rondborstige, blonde studente Dulcinea. Ze had deze wandelreis met haar vriend geboekt, maar na de eerste schreden op een hellend grindpad bij Toledo heeft deze de bus terug gepakt naar Madrid, waar hij zich nu waarschijnlijk zit te bezatten in een van de warme kroegen op het Plaza Mayor.

Helemaal achteraan loopt de heer Rocinant uit Wassenaar, van Frans adellijke komaf, maar oud en jichtig. Met zijn staar-ogen dacht hij een reis te hebben geboekt naar het mondaine Marbella, maar is nu dus terechtgekomen op de hoogvlakten van La Mancha. Na twee dagen is hij de groep kwijt. De groep hem niet.

Op Barajas blijken niet alleen de heer Rocinant maar ook de heren Vriezenveen en Petersen te ontbreken. Als ook mevrouw Janzen. De schaapherder en nog een paar lokale wandelaars hebben zich echter bij de groep gevoegd. Gelukkig heeft Don Quijote aan het begin van de reis de groep niet geteld dus het is onbekend of de groep écht kleiner is geworden en de reisleider hoeft zich geen zorgen te maken over zijn taak.

Nickensimon is uit elkaar. Dus nu zijn het Nick en Simon. En ik heb, net als het gros van de Nederlandse bevolking, geen idee wie Nick is en wie Simon.

Ik had hetzelfde bij Pauwenwitteman, Barendenvandorp, Langefransenbaasb en Carloenirene. De duo’s waren één geworden, en nadat ze uit elkaar gingen had ik geen idee wie wie was. En eigenlijk weet ik het nog steeds niet.

Eenmaal een duo kun je voor de duidelijkheid maar beter bij elkaar blijven, dat bekt lekker en is makkelijk te onthouden. Zoals Bertenernie.

Het begon een aantal jaar geleden met de peep toe- discussie. Want mocht een damesschoen met open teen nou wel of niet in een formele kantooromgeving? De sling back, schoen met open hiel en een dun riempje over de hak, werd getolereerd. Dit was de favoriete pump van stijlicoon Sarah Jessica Parker, misschien had dat er iets mee te maken. Een blote hak was dus toegestaan maar een stukje teen was een discussie waardig. De voor- en tegenstanders werden het niet eens en de uitslag bleef onbeslist.

Lees verder

Mijn hele studietijd en tot ver daarna werkte ik in de horeca. Op mijn 15e begon ik met afwassen, na een week kreeg ik een schortje omgeknoopt en werd ik gepromoveerd naar de bediening. Zaterdagen draaide ik bardienst, zondagen bediende ik het terras en elke avond, na school en huiswerk, stond ik bestek te rollen en ijs te scheppen.

Lees verder

In mijn straat fietst een jongen. Op zijn rug een grote, oranje, vierkante tas met het logo van Thuisbezorgd. Hij stapt af voor nummer 6, zet zorgvuldig zijn fiets op slot, laat de tas van zijn schouders glijden en loopt met de tas voor zijn buik geklemd naar de deur. Hij blijft staan en kijkt naar het huisnummer. Zonder aangebeld te hebben schuift hij een huis op. Nu staat hij stil voor nummer 8, ook weer starend naar het huisnummer. Hij zet zijn tas met inhoud naast zich op de stoep en loopt terug naar nummer 6. Zo loopt hij een paar keer heen en weer van 6 naar 8 en weer terug. Dan blijft hij staan op de plek waar de huizen elkaar raken. Er staat een boom tegen de gevel. Hij observeert de boom lang en geduldig en loopt vervolgens met afhangende schouders terug naar zijn tas die nog steeds op de stoep staat. Ik loop langs als hij het oranje gevaarte weer op zijn rug heeft en de fietssleutels in zijn hand.  

Lees verder

Als ZZP’er wissel je niet alleen regelmatig van werkgever, maar wissel je ook regelmatig van collega’s. Je doet je best zo snel mogelijk je tijdelijke collega’s te leren kennen en jezelf open te stellen zodat ze weten wat ze aan je hebben.

Dat laatste gaat niet altijd helemaal goed. Zo had ik vandaag een Zoom gesprek over muziek. Iedereen vertelde over persoonlijke favorieten. Het ging van Callas en Paverotti, via Hazes, Winehouse en Joplin naar Avicii en Bieber.

‘En wat is jouw favoriete muziek Sandra?’
‘Oh, ik ben groot fan van Barry Badpak!’

Ik sloot Zoom af.
Mijn collega’s zijn ‘Barry Badpak’ gaan googelen. Ik vermoed dat ik mijn zorgvuldig opgebouwde reputatie binnen dit bedrijf om zeep heb geholpen.

Het is zondag en op één ding na heb ik het hele huishoudelijke to-do lijstje afgewerkt. Ik moet alleen nog de was doen. Ik hou van de was doen. De was doen is de perfecte to-do voor de zondagmiddag.

Lees verder

Iedereen die mij ook maar een beetje kent, weet dat ik het minstens negen maanden per jaar koud heb. Pas boven de 30 graden kom ik tot leven. Daarom draag ik een dekbed: zo’n dikke, donzen jas waar ik bijna helemaal in verdwijn. Het is geen fashion statement, ik heb het gewoon koud.

Vorige week liep ik in mijn dekbed op straat. Langs een hekje in Amsterdam-Zuid stond een bakfiets geparkeerd. Ik liep er net te dicht langs. Iets scherps stak uit. En met een kort krasgeluid trok het een winkelhaak in mijn jas. De lichte ‘poef’ die daarop volgde veroorzaakte een explosie aan veren. De inhoud van mijn gehele jas dwarrelde als zachte sneeuw om mij heen. Het was alsof ik een kip verloor op straat.

Misschien was dit het teken dat ik een ‘volwassen’ jas moet gaan dragen. Ik heb er een in de kast hangen. Zo’n mooi wollen exemplaar in zachte grijstinten waarin je naar de bank gaat om een lening aan te vragen. Maar die is niet warm genoeg. Dus na een vroege rit op de fiets in een temperatuur van net onder nul, stond ik drie uur onder de hete douche om weer te ontdooien. Ik heb weer een nieuw dekbed besteld.

Lees verder

Met mijn ogen ga ik golf voor golf over het IJ. Van de De Ruijterkade tot aan de I amsterdam letters aan de overkant van het water. En weer terug. Ik speur het water af totdat ik het denk te zien: een klein dun buisje dat iets boven het water uitsteekt. Zo klein en zo dun, dat ik eigenlijk niet met zekerheid kan zeggen dat ik het gezien heb.

Lees verder