Ik had er alles aan gedaan om niet te gaan eten bij dat beroemde Italiaanse restaurant waar we eerder waren geweest. Ik had gezegd dat ik liever Chinees at, maar de rest van de familie had zin in Italiaans. Ik had gezegd dat ik geen lasagne lustte, toen zei mama dat ik wel pizza mocht bestellen. Ik had gezegd dat ik misselijk werd van tomaten, volgens papa kon je bij zo’n goed restaurant ook pizza zonder tomaten bestellen, dat heette pizza bianca. Kortom, ik had alles uit de kast gehaald. En toch zit ik nu hier. Bij restaurant Mama Angela. Pal naast het harnas. Ik mag Fanta drinken omdat we uit eten zijn. Maar ik was liever thuis gebleven. Lees verder

Dat er op een dag een verhaal over mij in de krant zou komen te staan was onvermijdelijk. Maar The Times van vandaag overtrof al mijn verwachtingen.

In een paginagroot artikel wordt mijn theorie over anorexia hysterica uitgelicht. Dat schept geen verbazing na mijn lezing over deze nieuwe ziekte gisteren in Buckingham Palace voor een groep vooraanstaande artsen. De opkomst was groot, maar dit was mijns inziens eerder aan de locatie van de lezing te danken dan aan de inhoud. Desalniettemin heeft de journalist van The Times er een mooi verhaal van gemaakt voor de leken die deze krant lezen. Het volk, de armen, het gepeupel, het uitschot wat nog geen nagels heeft om zijn kont te krabben, laat staan copieuze maaltijden te kunnen betalen en te lijden aan deze welvaartziekte voor rijke jongedames. Lees verder

Gerard was de eerst die het zag:
‘Kijk, dat groene dak, dat moet het Ongi-klooster zijn.’

We reden nu al uren in die wiebelende bus door de Gobi Woestijn. We waren vanmorgen vertrokken nadat we het Mongolian National History Museum in Ulaanbaatar hadden bezocht. Professor Khan had ons het beroemde dinosaurusskelet laten zien en al onze vragen beantwoord over de conservatie, de vindplaats en de structuur van de botten. Nu waren we op weg naar Bayazag, de allereerste vindplaats van dinosauruseieren ter wereld. Lees verder