In 1918 zag Fanny Blankers-Koen het levenslicht in Lage Vuursche. Zestig jaar later werd ik er geboren.
In heel Nederland en ver daarbuiten staat Lage Vuursche bekend als een bosrijk dorpje waar je kunt wandelen, midgetgolfen en pannenkoeken eten. Onze huidige koning is er opgegroeid, zijn moeder woont er en zijn broer ligt er begraven. Lees verder
Op 24 december ging ik met mijn vader naar de Efteling. In Soest. Papa betaalde, dus ik liet mij gewillig meesleuren. Er was slechts één attractie, maar wat voor een! Paps ging voorop, in het blauwe karretje. Ik volgende in een rood karretje. De attractie was een combinatie van de Piraña (het karretje werd van alle kanten natgespoten), Fata Morgana (af en toe kwam je een obstakel tegen, die dan mysterieus aan de kant ging als je er bijna tegenaan botste) en Carnaval Festival (maar dan zonder olijk muziekje). Gelukkig geen loopings, kurkentrekkers of andere Python-achtige taferelen. Aan het einde van de rit had ik de slappe lach, een grote glimlach op mijn gezicht en een schone auto!
Anna is mijn waakzwijn. Zelf denkt ze dat ze mijn beste vriendin is. Ze maakt deel uit van mijn vriendengroep. We kennen elkaar sinds de middelbare school, zijn allemaal tegelijk gaan studeren en bespreken nu wekelijks de eerste banen, liefdes, break-ups en baby’s op het terras van café Thijssen in de Jordaan. Lees verder
Wist je dat flamingo’s graag in grote groepen leven? Hier hebben ze er wel een stuk of 50! Maar blijkbaar is de kudde nog niet groot genoeg en daarom hebben ze spiegels neergezet, dan denken die sukkels dat ze met meer zijn. Het zijn geen uitgesproken individuele vogels, al die beesten lijken op elkaar; of het nou mannetjes zijn of vrouwtjes ze zijn allemaal garnaalroze van kleur. Lees verder
Ik zat op de allerlaatste rij maar wist de purser ervan te overtuigen dat dat verre van handig was. Aangekomen op de bestemming zou ik de laatste persoon zijn die het KLM vliegtuig kon verlaten. Mijn groep van 40 nog onbekende mensen zou over de luchthaven gaan zwerven op zoek naar mij: de reisleidster met het bordje. 40 oudjes die de weg kwijt zouden zijn op een luchthaven in een hun onbekend land. Dat was niet handig. Lees verder
Tijdens mijn leven heb ik heel wat leraren gehad. Elke leraar is uniek. Zo kun je de gymjuf, die de start van elk spel aankondigt met ‘Klaarrrrrrrrrrr…., spelen!’, niet vergelijken met de docente Spaans die een stel pubers kan verleiden tot een spelletje bingo. Iedere leraar heeft zijn of haar eigen manier om mensen iets bij te brengen. En het werkt, want ik heb inmiddels verschillende diploma’s op zak.
Gehaast, een tikje onhandig en met veel lawaai, trekt Roel de koelkast open. In de deur staan twee flessen wit. Na een korte aarzeling kiest hij voor de Chardonnay. De koude, lichtbeslagen fles zet hij met een harde klap op het aanrecht. Door het keukenraam kijkt hij de tuin in en zwaait naar de buurvrouw. Ze zwaait niet terug.